یکی از نکاتی که باید در بحث تربیت فرزند مورد توجه قرار گیرد ایجاد زمینه بازی و تهیه اسباب‌بازی برای کودک هست.

بازی، کار کودک است

کودکان (به‌ویژه کودکان زیر هفت سال) عاشق بازی‌اند، اصلا کارشان بازی و تفریح و خوردن و نوشیدن و استراحت است! و در واقع بازی یکی از نیازهای اوست.

در خانه‌ای که چند فرزند وجود دارد، وقت پدر و مادر خیلی کمتر گرفته می‌شود؛ زیرا فرزندان وقت یکدیگر را پر می‌کنند؛ اما وقتی یک فرزند وجود دارد، طبیعتاً زحمت بازی و تأمین این نیاز در فرزند بر عهده پدر و مادر می‌باشد.

البته اگر پدر و مادر خسته می‌شوند و از بازی‌کردن پابه‌پای او خسته می‌شوند و کم می‌آورند، می‌توانند انرژی فرزند را با انجام کارهای خانه تخلیه کنند؛ مثلاً از او بخواهند ظرف‌ها را بشوید، خانه را تمیز و مرتب کند و…، البته در حدّی که هم برایش مفید باشد و هم لذت‌بخش.

اسباب‌بازی مالِ خراب‌شدن است

قرار نیست کودک از اسباب‌بازی خود به بهترین شیوه نگهداری کند، به او بیاموزید که اسراف نکند و با وسایلش برخورد مناسب را داشته باشد؛ اما وقتی خراب کرد، دعوایش نکنید، البته می‌توانید او را با دیرخریدن اسباب‌بازی تنبیه کنید و بگذارید چند روزی اسباب‌بازی مورد علاقه‌اش را نداشته باشد تا ارزش داشتن ان را بیشتر درک کند.

پس هنگامی که می‌خواهید اسباب‌بازی بخرید، از همان لحظه آن را خراب‌شده تصور کنید تا خراب‌شدنش اذیتتان نکند.

لزوم بازی والدین با فرزندان

رسول خدا فرمودند: «مَنْ كَانَ عِنْدَهُ [لَهُ] صَبِيٌّ فَلْيَتَصَابَ‏ لَهُ» کسی که فرزندی پیش اوست باید برای او خودش را بچه کند.

یعنی پدر و مادر بیرون خانه هر که هستند و هر شخصیت و موقعیت علمی و اجتماعی که دارند، در مواجهه و برخورد با کودک باید بچه‌گی کرده و مانند کودک با او رفتار کنند.