مرحوم امیری فیروزکوهی (شاعر و محقق) در نشریه دانشکده الهیات مشهد ش۱۴ (سال ۱۳۵۴) صص ۲۱۵ – ۲۱۸ می‌نویسد:

معلوم نیست چرا و به چه سبب چند سالی است که اغلب بلکه عموم نویسندگان و گویندگان و خطبای فاضل و سخنرانان ما، این عمومیت و اطلاق را از شمول و اتفاق انداخته و به قید و تخصیص آن در مکاتبات و محاورات خود پرداخته‌اند و مدام بر فراز منابر و متون دفاتر می‌گویند و می‌نویسند: «پیغمبر اسلام چنین گفت، پیغمبر اسلام چنان کرد».

 حق هم با ایشان است، در تعابیر متون دینی ما، فقط تعبیر رسول الله آمده نه رسول الاسلام. پیامبر و رسول، یعنی فرستاده و نماینده؛ و مهم در رسالت این است که فرستنده کیست نه اینکه چه چیزی را آورده است. خداوند نیز روی این نکته تأکید دارد که ایشان رسول خداست.
هدف مستشرقان از جعل این اصطلاح، این است که جهت الهی رسالت از اذهان پاک شود، چون ایشان نیز با این مطلب که حضرت محمد ص دین اسلام را برای مردم آورده، مشکلی ندارند.

حقیر احتمال می‌دهد که این بی‌توجهی و انصراف اذهان، حتی از طرف فضلا و صاحب علمان، از وقتی به ظهور و تداول عامه یافت که مترجمان کتب خارجی و سیره‌نویسان غیر مسلمان، به ترجمه و نقل از کتب ایشان بدون توجه و دقت شایان دست زده و عین نوشته‌ها و کلمات و اعتقادات و نظریات آنان را کلا و جزئا وارد عبارات و جملات ترجمه‌شده خود کرده‌اند.

رسول جعفریان ۸۴۰۲۰۵