رهایی اباصلت از زندان مأمون توسط حضرت جواد الائمه
از دیگر کرامات حضرت جواد الائمه، نجات جناب اباصلت از زندان است.
اباصلت که از یاران نزدیک امام رضا(علیه‌السلام) بوده است می‌گوید: بعد از شهادت حضرت، به‌دستور مأمون زندانی شدم و یک سال در زندان بودم و به هر دری می‌زدم، خلاصی حاصل نمی‌شد.
عاقبت، شبی از زندان و دوری و تنهایی بسیار دل‌تنگ شده بودم و به ستوه آمده بودم، به محمد و آل محمد متوسل شدم و حضرت جواد(علیه‌السلام) را به یاری طلبیدم. هنوز لحظاتی از این توسل و استمداد و استخلاص نگذشته بود که حضرت جوادالائمه را در زندان پیش روی خودم دیدم!
فرمودند: دل‌تنگ شده‌ای؟ گفتم: آری، یابن رسول الله.
فرمودند: برخیز! پس زنجیر از پاهای من گشوده شد. امام دست مرا گرفت و با هم از میان درهای بسته و از مقابل چشمان باز نگهبانان عبور کردیم، مأمورین به روشنی ما را می‌دیدند؛ اما قدرت و توانانی حرکت و عکس‌العمل نداشتند!
وقتی از زندان و مأمورین فاصله گرفتیم، امام فرمودند: دیگر دست آن‌ها به تو نخواهد رسید و چشم در چشم مأمون نخواهی افتاد و چنین شد. مأمون، با فاصلۀ کمی از دنیا رفت و من برای همیشه، خلاص شدم.
پیش از خداحافظی از امام پرسیدم: آقا چرا در طول این یک سال به سراغ من نیامدید؟! درحالی‌که من شما را بسیار طلب کرده بودم.
امام فرمودند: «أَمَا لَوْ فَعَلْتَ قَبْلَ هَذَا مَا فَعَلْتَهُ اللَّيْلَةَ لَكَانَ اللَّهُ قَدْ خَلَّصَكَ كَمَا يُخَلِّصُكَ السَّاعَةَ»، اگر پیش از این نیز مانند امشب با اخلاص ما را می‌خواندی، همان وقت رهایی می‌یافتی!
[با این سخن چشم من باز شد. به خودم و به یک سال گذشته‌ام نگاه کردم، دیدم جز همان شب آخر در تمام یک سال گذشته، هرگز امام را به اخلاص طلب نکرده بودم. امام را می‌خواندم؛ اما چشم امیدم به دوستانی بوده که در دربار مأمون داشتم.
وقتی امیدم از همه بریده شد و تنها، امام را ملجأ و پناه یافتم، او دستم را گرفت]
الخرائج و الجرائح، ج۱، ص۳۵۲؛ بحار الانوار، ج۵۰، ص۴۹
شب تولد امام بند ۸ اوین بودم. تا اون موقع به این و اون برای آزادی ام امید داشتم، اما اون شب نماز مخصوص اقا امام رضا علیه السلام رو خوندم واز همه جای دیگه قطع امید کردم و چند روز بعد فرج بزرگی برام حاصل شد و بیرون بودم.