فهرست مطالب
وجه تسمیه امام زمان به قائم
ثمالی گوید: به امام باقر علیه‌السلام عرض کردم: أَ لَسْتُمْ کُلُّکُمْ قَائِمِینَ بِالْحَقِّ؟ مگر همۀ شما اهل بیت قائم و ایستاده به حقّ نیستید؟
حضرت فرمودند: بله درست است.
عرض کردم: فَلِمَ سُمِّیَ الْقَائِمُ قَائِماً؟ پس چرا فقط امام دوازدهم قائم نامیده شده است؟
حضرت فرمود: لَمَّا قُتِلَ جَدِّیَ الْحُسَیْنُ ضَجَّتِ الْمَلَائِکَهُ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِالْبُکَاءِ وَ النَّحِیبِ وَ قَالُوا إِلَهَنَا وَ سَیِّدَنَا أَ تَغْفُلُ عَمَّنْ قَتَلَ صَفْوَتَکَ وَ ابْنَ صَفْوَتِکَ وَ خِیَرَتَکَ مِنْ خَلْقِکَ فَأَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَیْهِمْ قِرُّوا مَلَائِکَتِی فَوَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی لَأَنْتَقِمَنَّ مِنْهُمْ وَ لَوْ بَعْدَ حِینٍ؛ ثُمَّ کَشَفَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَنِ الْأَئِمَّهِ مِنْ وُلْدِ الْحُسَیْنِ ع لِلْمَلَائِکَهِ فَسُرَّتِ الْمَلَائِکَهُ بِذَلِکَ، فَإِذَا أَحَدُهُمْ قَائِمٌ یُصَلِّی، فَقَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِذَلِکَ الْقَائِمِ: أَنْتَقِمُ مِنْهُمْ.
ایستادن و گذاشتن دست روی سر هنگام شنیدن لقب قائم
این کار ریشه در گفتار و کردار ائمۀ معصومین دارد که به برخی از آن‌ها اشاره می‌شود.
عکس‌العمل حضرت رضا علیه‌السلام
در روایت معروف دعبل خزاعى شاعر اهل بیت علیهم‌السلام آمده است که وقتى قصیده مشهوری را خدمت امام على‌بن‌موسى الرضا(علیه‌السلام) خواند، و به این بیت رسید:
خروج امام لا محاله خارج *** یقوم على اسم الله و البرکات
ظهور امامی قطعی است که ظهورش با نام خداوند و همراه با خیر و برکات است، در اینجا حضرت رضا(علیه‌السلام) دست را بر سر نهاد و به‌صورت ایستاده تواضع کرده و برای فرج و ظهور حضرتش دعا فرمود. (وضع الرضا علیه السلام یده على رأسه، و تواضع قائماً و دعا له بالفرج)
این نقل در الغدیر، ج۲، ص۵۱۱ به نقل از مشکاه الانوار است. در نقل‌های دیگر عبارت این است: بکی الرضا ع بکاء شدیدا…، حضرت گریه سختی کرد سپس سر بلند کرد و فرمود: ای خزاعی، این دو بیت را جبرئیل بر زبانت جاری کرد! پس توضیحاتی دربارۀ امام زمان بیان فرمودند.
علت ایستادن در بیان امام صادق علیه‌السلام
شخصی از امام صادق(علیه‌السلام) پرسید: چرا از بین لقب‌های حضرت حجت، وقتی «قائم» را می‌شنویم می‌ایستیم؟
حضرت فرمود: چون او غیبتی طولانی دارد و به‌جهت علاقۀ شدیدی که به دوستانش دارد، ینظر إلى کلّ من یذکره بهذا اللقب، هرکس او را با این لقب بخواند (که به دولت کریمه‌اش اشاره دارد و حسرت بر غربت او را در پی دارد) به او نگاه می‌کند! و بزرگداشتِ او به این است که وقتی آن آقا به شخصی می‌نگرد، بایستد و از خداوند تعجیل فرج او را درخواست نماید. الزام الناصب، ج۱، ص۲۴۹
۰ دیدگاه