اجبار و اکراه در انتخاب نوع دین

آیۀ «نفی اکراه»، به‌معنای پلورالیسم و تکثر ادیان و حقّانیّت چند دین به موازات یکدیگر و مخيّربودن افراد در انتخاب آن‌ها نیست! بلکه در هر زمان فقط یک دین بر حقّ است و همگان وظیفه دارند از آن پیروی کنند.

«وَ مَنْ يَبْتَغِ غَيْرَ الْإِسْلامِ ديناً فَلَنْ يُقْبَلَ مِنْهُ وَ هُوَ فِي الْآخِرَةِ مِنَ الْخاسِرينَ» آل‌عمران۳، آیه۸۵

اسلام یعنی تسلیمِ خدا بودن و لازمه‌اش این است که پیوسته به آخرین دستور وی و آخرین دین او عمل کنیم!

«…وَ قُلْ لِلَّذينَ أُوتُوا الْكِتابَ وَ الْأُمِّيِّينَ أَ أَسْلَمْتُمْ فَإِنْ أَسْلَمُوا فَقَدِ اهْتَدَوْا وَ إِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّما عَلَيْكَ الْبَلاغُ وَ اللَّهُ بَصيرٌ بِالْعِبادِ» آل‌عمران۳، آیه۲۰

پس درست است که در اصل پذیرش اسلام نباید کسی را مجبور کرد؛ اما اجباری‌نبودن به‌معنای صحت همۀ باورها و اعتقادات نیست؛ بلکه به‌معنای احترام به آزادی انسان‌ها در مسئلۀ انتخاب دین و بی‌ثمربودن اجبار در گرایش است.

عقیده، تحمیل‌پذیر نیست و نمی‌توان کسی را به‌زور به پذیرش عقیده‌ای وادار کرد

در پنج آیه از آیات قرآن این تعبیر آمده است: «كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ»