یکی از ادله اثبات ولایت امیرالمؤمنین صلوات‌الله‌وسلامه‌علیه، حدیث بساط است که حاوی معجزات باهرات ایشان نیز می‌باشد.
جریان حدیث بساط از زبان انس‌بن‌مالک
ابی‌جَعده: در بصره به مجلس انس رفتم و او مشغول صحبت بود، یک نفر بلند شد و گفت: ای مصاحب رسول الله؛ این لکه‌هایی که در تو می‌بینم چیست؟ پدرم از رسول الله روایت کرده که خداوند، مؤمن را به برص و جذام مبتلا نمی‌کند!
انس، سرش را به سمت زمین آورد و چشمانش پر از اشک شد، سپس گفت: «دَعْوَةُ الْعَبْدِ الصَّالِحِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ نَفَذَتْ فِيَّ» به نفرین بندۀ صالح خدا، علی‌بن‌ابی‌طالب دچار شدم.
مردم از کنار و اطراف بلند شدند و اطراف انس را گرفتند و سبب این حالت را جویا شدند. انس: بگذرید از این مطلب. مردم اصرار کردند. انس: سر جایتان بنشینید و این حدیث را گوش دهید تا سبب دعای علی را بفهمید:
شخصی از هِندِف (از قرای مشرق‌زمین)، بساطی از مو برای پیامبر هدیه آورد، پیامبر مرا به دنبال «ابوبکر و عمر و عثمان و طلحه و زبیر و سعد و سعید و عبدالرحمن‌بن‌عوف زهری» فرستاد، ایشان را آوردم و علی‌بن‌ابی‌طالب پیش پیامبر بود.
پیامبر به من فرمود: بساط را پهن نما. پهن کردم و همه روی آن نشستیم، علی‌بن‌ابی‌طالب به باد دستور داد که بساط را حرکت دهد، پس در آسمان حرکت نمودیم، پس از مدتی فرمود: ما را بر زمین قرار بده، پس قرار داد و ایشان گفت: می‌دانید کجا هستیم؟ گفتیم: الله و رسوله و ولیه اعلم، فرمود: اینجا مکان اصحاب کهف و رقیم است، بلند شوید تا سلام کنیم.
ابوبکر و عمر بلند شدند و گفتند: السلام علیکم یا اهل الکهف و الرقیم، جوابی نیامد!
طلحه و زبیر سلام کردند، جوابی نیامد! من و عبدالرحمن بلند شدیم و من گفتم: «أَنَا أَنَسٌ خَادِمُ رَسُولِ اللَّهِ، السَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ يَا أَصْحَابَ الْكَهْفِ وَ الرَّقِيمِ» جوابی نیامد!
علی‌بن‌ابی‌طالب بلند شد و فرمود: «السَّلَامُ عَلَيْكُمْ يَا أَصْحَابِ الْكَهْفِ وَ الرَّقِيمِ الَّذِينَ كَانُوا مِنْ آيَاتِ اللَّهِ عَجَباً».
پس پاسخ دادند: «وَ عَلَيْكَ السَّلَامُ يَا وَصِيَّ رَسُولِ اللَّهِ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ»
حضرت به اصحاب کهف فرمود: چرا جواب بقیه اصحاب رسول الله را ندادید؟
گفتند: «لَيْسَ مَعَنَا إِذْنٌ أَنْ نَرُدَّ السَّلَامَ إِلَّا إِلَى نَبِيٍّ أَوْ وَصِيِّ نَبِيٍّ» ما جز انبیا و اوصیای ایشان حقّ پاسخ‌دادن به سلام و سخن‌گفتن با هیچ‌کس را نداریم.
حضرت: ای اصحاب رسول الله؛ آیا شنیدید؟ گفتیم: بله یا امیرالمؤمنین.
فرمود: در مکان خود بنشینید تا برگردیم، نشستیم و به باد، دستور حرکت داد، حرکت کردیم تا اینکه خورشید غروب کرد و به باد دستور پایین آمدن داد و روی زمین فرود آمدیم. زمینی سرخ مانند زعفران که هیچ آب و گیاهی در آن نبود! گفتیم: یا علی؛ نماز نزدیک است و آبی برای وضو نداریم! حضرت به کناری رفت و پای بر زمین مالید، ناگهان چشمه‌ای گوارا جوشید و فرمود: این هم آب؛ اگر طلب نمی‌کردید، جبرئیل از بهشت آب می‌آورد.
پس وضو گرفتیم و نماز خواندیم و حضرت پس از مدتی نماز خواندن، فرمود: در مکان خود بنشینید، به‌زودی نماز یا مقداری از نماز رسول الله را درک می‌کنید.
سپس به باد، دستور حرکت داد و تا به مسجد رسول الله رسیدیم و ایشان یک رکعت از نماز عشاء را خوانده بود. …
سپس پیامبر رو به ما کرد و به من فرمود: تو قضیه را می‌گویی یا من بگویم؟! گفتم: از دهان شما، شیرین‌تر است. پیامبر، از اول تا آخر جریان را نقل فرمود به‌گونه‌ای که گویا با ما بوده است. سپس فرمود: ای انس؛ آیا زمانی که پسر عمّم درباره این جریان از تو شهادت خواست، شهادت می‌دهی؟ گفتم: بله یا رسول الله.
زمانی که ابوبکر خلیفه شد، روزی پیش او بودم و مردم دورش جمع بودند که علی‌بن‌ابی‌طالب آمد و به من فرمود: آیا به فضیلت بساط و یوم الجُبّ، شهادت می‌دهی؟ گفتم: «يَا عَلِيُّ قَدْ نَسِيتُ لِكِبَرِي»
حضرت فرمود: با وجود وصیت و سفارش پیامبر، اگر داری آن را کتمان می‌کنی، «إِنْ كُنْتَ كَتَمْتَهُ مُدَاهَنَةً بَعْدَ وَصِيَّةِ رَسُولِ اللَّهِ ص لَكَ فَرَمَاكَ اللَّهُ بِبَيَاضٍ فِي وَجْهِكَ وَ لَظًى فِي جَوْفِكَ وَ عَمًى فِي عَيْنَيْكَ» خدا به سفیدی و برص صورت و گرسنگی شکم و نابینایی چشمان مبتلایت کند.
انس گوید: از جایم برنخواسته بودم مگر اینکه فی‌المجلس به پیسی و نابینایی مبتلا شدم! و الآن قادر به روزه‌گرفتن در ماه رمضان و غیر آن نیستم؛ زیرا غذا در شکمم باقی نمی‌ماند.
پس انس، به همان حال بود تا اینکه در بصره درگذشت.
فضائل (ابن‌شاذان قمی)؛ مناقب آل ابی‌طالب (ابن‌شهرآشوب)؛ مدینة معاجز الائمة الاثنی عشر (سید هاشم بحرانی)
0 نظر