اهمیت اولویتبندی کارها در روایات
پیامبر اکرم(صلیاللهعلیهوآله) میفرمایند: «یَا أَبَاذَرٍّ، إِیَّاکَ وَ التَّسْوِیفَ بِأَمَلِکَ»، ای ابوذر، مواظب باش آرزوهای کاذب تو را به تسویف مبتلا نکند. تسویف یعنی سَوْفَ سَوْفَ گفتن و کارها را به آینده حوالهدادن.
امیرالمؤمنین(علیهالسلام) میفرمایند: «مَنِ اشْتَغَلَ بِغَیْرِ الْمُهِمِّ، ضَیَّعَ الْأَهَمَّ»، یعنی کسی که مشغول کارهای غیرمهمّ شود، کارهای مهمتر را ضایع میکند.
تقسیم کارها بهلحاظ اهمیّت و فوریّت
کاری که هم مهم است و هم فوری، «ضرورت» است و انسان باید هرچه سریعتر آن را انجام دهد؛ مثل کسی که آپاندیسش درد میکند، باید همه کارهایش را کنار بگذارد و بهدنبال درمان آن برود.
کاری که مهم نیست ولی فوری است، «بطالت» است و وقت انسان را ضایع میکند؛ مانند تلفنی که زنگ میزند، باید فوری پاسخ داده شود؛ اما اهمیت ندارد که خودمان پاسخ بدهیم، بلکه میتوانیم به دیگری بسپریم تا او خلاصهاش را به ما منتقل کند.
کاری که نه مهم است و نه فوری، «حماقت» است وبسیاری از اوقات انسانها اینگونه هدر میرود.
کاری که مهم است ولی فوری نیست، «ذکاوت» است و فقط انسانهای فوقزرنگ و فوقموفق دنبال این کارها میروند! مانند آموزشدیدن کارهایی که برای آینده ما مفید است و اگر امروز بهفکرش نباشیم، چند روز دیگر تبدیل به ضرورت میشود.
- یکی از کارهای مهم غیرفوری، تحلیل دقیق خودمان و محاسبه نفس است.
در امور مادی از خودمان بپرسیم: من بهخاطر یادنداشتن مهارتهای ارتباط، چه فرصتهای شغلی را از دست دادهام؟ چه روابط ارزشمندی را میتوانستم ایجاد کنم ولی از دست دادم؟ چه مسائل آزاردهندهای مداوم دارد در زندگی من تکرار میشود؟! بهخاطر خجالتیبودن چه مقدار از توانمندیهایمان را مخفی کردیم و ارائه نکردیم؟
در امور معنوی از خودمان بپرسیم: بهخاطر اهمالکاری چه فرصتهای ارزشمندی را برای بهکمالرسیدن از دست دادهام؟ چه مقدار در معنویات رکود داشتهام؟ اطرافیان من به چه موفقیتهایی دست یافتند؟ چرا من نرسم؟!
منبع: بهرامپور و…