دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم، سرشار است از خرافه‌های مختلف! در لابه‌لای این امور باطل به یکسری خرافات دینی برخورد می‌کنیم که هیچ ارتباطی با دین ندارد؛ اما به دین نسبت داده شده و برخی متدیّنین به‌قصد ثواب و انجام دستور پروردگار، آن‌ها را انجام می‌دهند.
لازم است مؤمنین فریب ظاهر افراد را نخورده و نسخه‌های معنوی را از منابع معتبر دریافت کنند.
نمازی جایگزین نمازهای قضا
یکی از خرافات دینی که رواج پیدا کرده است نمازی است برای جبران نمازهای قضا! یعنی که اگر شخصی چند سال نماز قضا بر گردن دارد و این نماز را به‌جا آورد، دیگر لازم نیست قضای نمازهای گذشته خود به‌جا آورد.
اما واقعیت این است که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند: کسی که از روی فراموشی (غفلت) نمازهایی را ترک کرده و پشیمان شده و نمی‌داند چقدر نماز از او فوت شده (مقداری را که یقین دارد، می‌خواند و برای آن مقدار که شک دارد) نمازی با کیفیت زیر بخواند.
پس اگر این نماز را بخواند، ملائکه برایش استغفار کرده و این نماز جبران نمازهای او را می‌نماید گرچه صد سال نماز قضا داشته باشد. ان‌شاءالله
- شب دوشنبه ۵۰ رکعت نماز بخواند
- در هر رکعت، یک مرتبه سوره حمد و یک مرتبه [یازده مرتبه] سوره توحید
- پس از نماز ۱۰۰ مرتبه استغفار [و ۱۰۰ مرتبه سبحان‌الله و ۱۰۰ مرتبه صلوات]
بحار الانوار، ج۸۸، ص۳۸۴
عطسه و صبر
در بین بسیاری از عوام رسم است که هرگاه عطسه می‌کنند، می‌گویند صبر آمد، دنبال کاری را که بر آن تصمیم داشتند نمی‌روند، و با گفتن: صبر آمد، توقف می‌کنند.
ولی این عقیده یکی از خرافات و رسوم بی‌اساس است و هیچ‌گونه مبنای عقلی و شرعی ندارد. در بدن انسان، یکسری عوامل و عوارض خارجی، باعث عطسه می‌شود چنانچه برخی عوامل، باعث سرفه یا سکسکه یا خمیازه (دهن‌دره) می‌شوند.
بلکه عطسه در افراد بیمار، نشانۀ عافیت و سلامتی است؛ پس علامت تحرک است نه سستی و کاهلی و توقف.
پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: «العطاس للمریض دلیل علی العافیه و راحه البدن»
امام صادق(علیه‌السلام) فرمود: «التناوب من الشیطان و العطاس من الله عزوجل». بحارالانوار، ج۷۶، ص۵۲
مطابق روایات دیگر، عطسه‌کردن علامت آن است که انسان تا سه روز یا هفت روز از مرگ در امان است.
از حضرت رضا(علیه‌السلام) نقل شده: هرگاه خداوند متعال نعمتی را به بنده‌اش بدهد، و او شکر آن نعمت را فراموش کند، خداوند بادی را در بدن او (در قسمت شش‌ها) ایجاد می‌کند، و آن باد بر اثر عطسه از بینی او خارج می‌گردد، و او پس از عطسه می‌گوید «الحمد لله» و خداوند همین حمد را شکر نعمت برای آن بنده قرار می‌دهد، بنابراین علت (معنوی) عطسه همین است. همان
دو نکته:
الف) بعضی عطسه‌ها نشانۀ زکام یا حساسیت یا بیماری است که باید به پزشک مراجعه کرد؛
ب) فال بد (تطیر) مکروه است و موجب تیرگی ذهن می‌شود و ممکن است موجب ناامیدی و سوءظن به خداوند شود و اثرات بدی برای انسان داشته باشد؛ پس هنگام عطسه نباید فال بد زد.
امام صادق(علیه‌السلام) فرمود: «الطیره علی ما تجعلها، ان هونتها تهونت و ان شددتها تشددت و ان لم تجعلها شیئا لم تکن شیئا». چگونگی فال بد زدن بستگی به تصمیم فال‌زننده دارد، اگر او آن را سهل و آسان گرفت، اثر آن سهل است، و اگر آن را مشکل و سخت گرفت، اثر آن نیز مشکل و سخت است، و هرگاه برای آن هیچ اثری در ذهن خود قرار نداد، بر او چیزی نیست. وسائل‌الشیعه، ج۸، ص۲۶۲
www.hawzah.net
یکی از آداب دوران جاهلیت، تطیّر و فال بد زدن بوده. آنان عطسه‌زدن را همچون دیدن کلاغ و گوزن و… از مصادیق فال بد می‌دانستند.
در دوران جاهلیت اگر عطسه‌کننده را دوست داشتند، هنگام شنیدن عطسه‌اش مى‌گفتند: «عمراً و شباباً»، همواره زنده و جوان باشى! و اگر از او بدشان مى‌آمد مى‌گفتند: «ریاً و قحاباً»، درد کبد و سرفۀ مزمن بگیرى! قرضاوى، دیدگاه‌هاى فقهى معاصر، ج۲، ص۱۲۹
و نیز، وقت شنیدن عطسه مى‌گفتند: «بک لا بى»، از خدا مى‌خواهم شومى عطسه‌ات را به خودت برگرداند نه به من. همان
ایرانیان باستان هم، هنگام عطسه‌کردن شخصى، به او مى‌گفتند: «زه هزار سال»، هزار سال دیگر زنده و جاوید باشى. سیوطی، درالمنثور، ج۱، ص۸۹
زبیدى: در دوران جاهلیت هنگامى که شخصى مى‌خواست به مسافرت برود و صداى عطسه‌اى مى‌شنید آن را به فال بد مى‌گرفت و مسافرت را لغو مى‌کرد. تاج‌العروس، ج۴، ص۱۹۲
دوران جاهلیت عطسه‌کردن را نشانه مرگ مى‌دانستند و ازاین‌رو هنگام رسیدن مرگ شخصى مى‌گفتند: «لجم العطوس» مرگ هجوم آورد! و بین آنان اسبى وجود داشته است که آنرا عاطوس، یعنى: نشانۀ بدبختى مى‌نامیدند. ابن‌منظور، لسان‌العرب، ج۱۲، ص۵۳۵
اما آموزه‌های دین:
هنگام عطسه‌کردن بگویید: «الحمد لله رب العالمین»
امام صادق(علیه‌السلام): «من عطس ثم وضع یده على قصبه أنفه ثم قال: الحمد لله رب العالمین کثیراً کما أهله و صلى الله على محمد النبى و آله و سلم، یستغفر الله له طائر تحت العرش الى یوم القیامه». هر کس عطسه کند سپس دستش را بر بینى اش بگذارد و آن جمله را بگوید، ملکى در عرش تا روز قیامت برایش استغفار مى کند. قطب‌الدین راوندى، الدعوات، ص۱۹۸
از ابن‌عباس نقل شده: وقتى خداوند، آدم(علیه‌السلام) را آفرید و روح در بدنش دمید آدم عطسه کرد و خدا به او الهام فرمود که بگوید: «الحمد لله رب العالمین». بحارالانوار، ج۲۶، ص۳۲۵
براء‌بن‌عازب مى‌گوید: پیامبر خدا(صلى‌الله‌علیه‌وآله) به هفت چیز ما را امر فرمود: ۱. عیادت مریض؛ ۲. تشییع جنازه؛ ۳. آشکارا سلام‌کردن؛ ۴. پذیرفتن دعوت؛ ۵. دعا براى عطسه‌کننده؛ ۶. یارى‌رساندن به مظلوم؛ ۷. قسم‌بیهوده‌نخوردن. أبوالفتح الکراجکی، معدن‌الجواهر، ص۵۹
ابوبصیر در حدیثى از امام صادق(علیه‌السلام) نقل مى‌کند: عطسه پنج فایده دارد: ۱. بیمارى جذام را دور مى‌کند؛ ۲. باد و تورم مضرى را که در ناحیه سر و صورت به وجود مى‌آید، فرو مى‌نشاند؛ ۳. از جمع‌شدن آب در چشم جلوگیرى مى‌کند؛ ۴. منافذ بینى و دهان و حلق انسان را از انسداد ایمن مى‌سازد؛ ۵. از بیرون‌آمدن مو در چشم محافظت مى‌کند. على نمازى، مستدرک سفینه‌البحار، ج۷، ص۲۷۴
و نیز فرمودند: عطسه مانند نطفه از تمام بدن خارج مى شود و عطسه‌کننده تا هفت روز از مرگ در امان است. همان
البته عطسه‌ای براى بدن مفید است که از سه بار بیشتر نباشد و گرنه نشانه سرماخوردگى و بیمارى است. محقق بحرانى، الحدائق الناضره، ج۹، ص۹۹
www.mazaheb.ir
۰ دیدگاه